Oeganda

Nou, het volgende deel van het verslag: mijn reisje naar Oeganda. Je vraagt je misschien af wat ik daar nou weer heb gedaan. Dat vraag ik mezelf ook af; lees maar verder. Ik was uitgenodigd om mee naar Oeganda te gaan door diezelfde vrouw die me van het vliegveld had gehaald. Ze had me deze vraag al gemaild toen ik nog in Nederland was. Lucy komt zelf uit Oeganda, en aangezien haar vader vorig jaar is overleden, ging ze enkele weken terug naar haar thuisland om voorbereidingen te treffen voor de jaardienst, met de hele familie. Ze dacht dat de jaardienst zelf plaatsvond in het weekend dat wij er zouden zijn, en zo'n kans laat ik natuurlijk niet schieten! Dus een visum gekocht voor Oeganda, dat 2,5 keer zo duur was als het visum voor Kenia, en ik weet nog steeds niet waarom (iemand een idee?) Oeganda is namelijk een armer land dan Kenia.. In Kenia hadden we buskaartjes gekocht voor de busreis die om 8 uur 's ochtends zou beginnen, en tot ongeveer 6 uur 's avonds zou duren (op de tweede donderdag van mijn verblijf). De reis zelf verliep goed, bijna de hele weg geslapen. Daar aangekomen werder we door de neef van Lucy naar een hostel gebracht dat gerund werd door nonnen (en ja hoor, dezelfde thermoskannen etc.). De nonnen waren erg aardig, al hebben ze daar (en in Kenia trouwens ook) de gewoonte om zelf veel te eten en hun gasten ook vriendelijk eten aan te blijven bieden, waardoor menigeen het gevoel krijgt dus minstens twee keer op te moeten scheppen. Zo weten Afrikanen ten minste zeker dat je van het eten geniet (maar na zo'n hoeveelheden niet meer dus!) De eerste dag in Oeganda voelde ik me eigenlijk niet zo lekker, en kreeg ik te horen dat die jaardienst twee weken later plaatsvond, erg jammer. Die dag dus maar door Oeganda rondgereden, koningsgraven bezocht, evenals het koninklijk paleis, allemaal erg leuk, maar ik begon me steeds minder lekker te voelen. Ik had wel het idee dat ik me in Kenia ook niet geweldig voelde, maar in Oeganda leek het pas echt naar boven te komen. Ik zal niet in details treden, maar vanaf die dag begon ik over te geven, evenals dat ik steeds naar de wc moest, met koorts (incl. koortsdromen), buikkrampen, misselijkheid, hoofdpijn, etc. Jammer als je maar een paar dagen in het land bent, dacht ik nog die eerste dag. De tweede dag werd het erger, en ben ik dus ook maar in bed blijven liggen. De nonnen waren erg lief voor me, maar toch voelde ik me alleen. Ik werd ook zieker, hield nu helemaal geen eten meer binnen en voelde me dus erg zwak. Die koortsdromen maakten het er niet beter op: ik begon me een beetje zorgen te maken. Thuis ben ik vrijwel nooit (echt) ziek, dus wat had ik dan opgelopen? Ik bedoel, ik heb altijd last van mijn maag in het buitenland, maar dit ging nog nooit gepaard met koorts en overgeven.. De nonnen waren ervan overtuigd dat ik een maaginfectie had opgelopen en kwamen thuis met antibiotica, die ik dus maar genomen heb. Ook zaten er pilletjes bij tegen het overgeven, die jammer genoeg niet holpen. Het werd alleen maar erger, en natuurlijk werd ik ook zwakker met de dag. Bovendien hield het gezoem van muggen me soms wakker, terwijl ik mijn slaap hard nodig had. Ik nam me voor om in Kenia naar het ziekenhuis te gaan, als ik dan nog steeds ziek was. Ik weet niet of je je het kunt voorstellen, maar een vreemde omgeving, niet zeker wetende of je de praktijken in de ziekenhuizen kunt vertrouwen, niet wetende waar je lichaam last van heeft, je steeds slechter voelen, je telefoon die zo goed als leeg is en je oplader ligt uren verderop (vergeten...), niemand om je heen die je langer kent dan enkele dagen; ik kreeg het een beetje spaans benauwd (terwijl de weersomstandigheden al benauwend waren, ook al is het daar winter op dit moment). Zondag wilde Lucy erg graag dat ik toch even mijn bed uitkwam om mee te gaan naar Lake Victoria, waar ik zelf ook graag naar toe wilde, ook al ging het moeizaam. De hobbels in de weg gaan niet goed samen met misselijkheid kan ik je vertellen. Maar goed, daar aangekomen, wat een uitzicht! Prachtig. Ik heb al wat foto's op de blog proberen te zetten, en hopelijk is het gelukt, maar die van Oeganda komen nog, ook al heb ik er niet veel (heb daar ook vooral geslapen op het grasveld - schaam). De maandag erna had ik mijn busticket terug naar Kenia geboekt. Lucy had liever dat ik wachtte tot ik beter was, maar aangezien ik me dus steeds zieker voelde, ik haar niet in de weg wilde lopen, mijn gsm oplader daar lag, en ik mezelf het ultimatum had gesteld om naar het ziekenhuis te gaan als ik nog steeds ziek was, terug in Kenia zijnde, wilde ik per se vertrekken. Lucy bleef achter, dus ik ben alleen gegaan. Er zaten aardige mensen naast me, een koppel dat bestond uit een Mexicaanse vrouw en een Franse man, dat zei dat ik ze vonden dat ik er erg slecht uit zag en dat ik misschien morgen maar een vlucht naar huis moest boeken (zo voelde ik me ook). Als ik me die week niet beter begon te voelen, had ik mijn vlucht ook vervroegd, als ik daar ten minste toe in staat was. Ziek in Kenia blijven had ook geen zin. Na een misselijkmakende terugreis, wanhopig geprobeerd niet over te geven vanwege mijn mede-passagiers, kon ik niet meer op mijn benen staan toen ik de bus uitkwam. Mijn broer en een vriend van me hebben me toen naar de kliniek gedragen, aangezien ze de situatie te ernstig vonden om tot morgen te wachten. In de kliniek hebben ze me getest op malaria, tyfus, en nog iets. Verder een injectie gekregen tegen het overgeven en om mijn eetlust op te wekken, aangezien dat de hoofdreden was dat ik me zo zwak voelde, natuurlijk. Ik heb het nagevraagd en gezien: de naalden worden maar één keer gebruikt. Kosten: 8 euro, contant. Na een half uur gezeten te hebben ging het lopen wel weer enigszins, en mocht ik naar huis. Toen ik buiten stond hoorde ik van mijn broer en vriend dat ik ter observatie in de kliniek had moeten blijven die nacht, als ik nog steeds niet in staat was geweest op mijn benen te staan na de injectie. Ik weet niet of ik daar blij mee zou zijn geweest, in die kliniek blijven. Ik vond het er eerlijk gezegd maar niks; donker en koud. Maar goed, 's avonds thuis heb ik weer proberen te eten, niet gelukt. Die nacht begon ik te rillen, en heb mezelf zo 2 uur wakker gehouden. Uiteindelijk weer met koortsdromen in slaap gevallen, maar ik had op zich wel goed geslapen. En de volgende dag hield ik mijn ontbijt binnen! Hoe gelukkig kan een mens zijn. De uitslag van de kliniek: ik had tyfus opgelopen. (Ja, dat bestaat nog). Dat kon echter niet de enige reden zijn, aangezien ik wel erg hevig ziek was (geweest). Waarschijnlijk was het verandering van omgeving, temperatuur, eten, toch ook stress, die tyfus dan, het vele reizen, maar ook mijn gewoonlijke darmproblemen die zich daar dus verder ontwikkeld hebben vanwege al die andere factoren, en mijn reactie op de anti-malariatabletten, die best sterk zijn, en ook darmproblemen veroorzaken. Waarschijnlijk heb ik gewoon pech gehad en heeft alles zich geëscaleerd omdat het een combinatie van zoveel factoren was. De (vrouwelijke) arts zei ook nog dat ik helemaal geen malaria tabletten hoefde te slikken, omdat "zij vele buitenlanders kent die naar Kenia waren geweest en die zonder tabletten toch geen malaria hadden opgelopen." Ondanks dat het geen muggen-hoogseizoen was, ben ik toch mooi door blijven slikken, want ook al kent zij zoveel buitenlanders, ik kende ook genoeg Kenianen die wel malaria hadden! (En nog meer met tyfus en natuurlijk AIDS - vooral de weeskinderen). Ik heb nog geluk gehad: in Nederland had ik om een tyfusvaccinatie gevraagd, aangezien die eigenlijk alleen verplicht is als je langer dan drie maanden naar een land gaat waar tyfus voorkomt. Ik had echter zoiets van: de kans is heel groot dat je het oploopt (kijk mij, ik had er nog zo op gelet dat ik geen vervuild water binnenkreeg, dus weet ook eerlijk gezegd niet hóe ik het heb gekregen, misschien door besmet eten, alhoewel zover ik weet niemand uit het gastgezin tyfus had..). De tyfus die ik nu had opgelopen heeft zich dus niet zo sterk openbaart als het normaal zou hebben gedaan. Anders was ik misschien nog wel zieker geweest, alhoewel ik me dat niet voor kon stellen op het ergste moment van mijn ziekte, haha.

Ik ben nog enkele dagen thuis (in Kenia) gebleven om goed uit te zieken, want ik wilde absoluut niet ziek zijn tijdens het project, aangezien dat toch de reden was dat ik überhaupt naar Kenia ben gegaan en ik de rest van de vrijwilligers niet in de steek wilde laten - teamwork!

Door deze dagen had ik echter mijn safari gemist en ik kon mijn geld niet terugkrijgen, want ik was net te laat met afbellen (ze hadden het geld nét uitgegeven en konden het niet meer terugkrijgen..) Hoe dit is afgelopen, volgende keer!

Hopelijk is het nog steeds leuk om de stukken te lezen!