Het vrijwilligerswerk
Door: Lauren
Blijf op de hoogte en volg Lauren
19 September 2009 | Nederland, Maastricht
Om goed te maken dat het vorige bericht zo lang duurde, schrijf ik dit keer maar wat eerder.
Overigens, als je een berichtje hebt geplaatst, staat er meestal antwoord van mij bij (ook onderaan de pagina).
Die zondagavond ben ik dus 's nachts, alleen, met de bus naar Mombasa gegaan (aan de kust). Na weinig geslapen te hebben kwam ik om 6 uur 's ochtends aan. Ik zou opgehaald worden, maar diegene die me op zou halen kon me niet vinden, terwijl ik gewoon op de afgesproken plek zat. Beetje vreemd, aangezien ik makkelijk te herkennen was: ik was alweer de enige blanke. Hij was moeilijker te onderscheiden voor mij: er waren alleen maar Kenianen op straat, en het was donker...
Na 1,5 uur was het dan toch gelukt. Samen zijn we met een taxifiets (een fiets met een bak erachter waar drie personen inpassen), de ferry, te voet en met de matatu naar het werkkamp gegaan. In de matatu zijn er 14 zitplaatsen, maar er zaten al zo'n 20 mensen in, dicht tegen elkaar aan, niet zoals hier met beenruimte! Het was dus zo vol dat ik letterlijk met mijn benen tegen de deur aan stond en met mijn bovenlichaam langs het plafond hing (het zijn lage busjes), liggend op het hoofd van een ander (jammer dat het zo moeilijk is een foto te maken in die positie!). Op kamp zat de rest al aan het ontbijt. Na met iedereen kennis gemaakt te hebben (enkelen had ik wel al in de hoofdstad ontmoet, aangezien de enige blanken die daar rondliepen vrijwilligers van dit project waren), zijn we die dag eerst naar het dorpshoofd gegaan, om onze dankbetuigingen te uiten dat wij in zijn dorp mochten verblijven (jippie!). Het kwam erop neer dat het dorpshoofd een korte toespraak hield, waarna wij een voor een vertelden waar we vandaan kwamen en wat we zoal deden in het leven (veel studeren dus). Dit hebben we drie keer gedaan die ochtend, maar eigenlijk wist niemand wie die andere twee personen nu waren (er was wel kampleiding aanwezig, bestaande uit één lokale man, aangewezen door de Keniase organisatie van het project, onbetaald, één kampleider (een jongen) die meeging vanuit de organisatie, onbetaald, en één jongen die betaald voor de organisatie werkte, maar hij was er om alles te analyseren, en niet om ons te 'leiden'). Veel informatie kregen we echter niet uit deze leiders, of het was onduidelijk. Na deze officialiteiten zijn we naar het strand gegaan, 'om het werkkamp goed te beginnen'. Het strand is mooi daar! Wit zand, blauwe zee, palmbomen, wow! Die foto's komen ook nog op de site te staan. Kan ik ten minste 'in de Indische Oceaan zwemmen' van mijn to do-lijstje afstrepen. Ik kon het wel goed vinden met de andere vrijwilligers, maar ja, het is ook mijn soort mensen hè, haha. We sliepen op het grondgebied van een groepje vrouwen, dat hun eigen 'vrouwenprojectje' had, om ondersteuning te geven aan vrouwen uit het dorp die dat nodig hadden. De 'slaapkamers' waren klein: we lagen op onze luchtbedjes, letterlijk tegen elkaar aan, en het is dus wel eens voorgekomen dat je opeens een arm op je had liggen die niet van jou was. Het dorp waar we verbleven lag afgelegen: het duurde een half uur met de bus (en de ferry) om weer in de 'bewoonde wereld' te komen. Wel lekker rustig: geen auto's of niks. De volgende dag - de eerste echte werkdag - zijn we begonnen met het leegmaken van een stuk grond van die vrouwen, zodat er uiteindelijk een groentetuin van gemaakt zou worden. De vrouwen konden het voedsel dan zelf gebruiken en de rest verkopen, waardoor ze in hun eigen onderhoud konden voorzien. Klinkt goed. Echter, we waren met 20 vrijwilligers, terwijl er maar 10 zouden moeten zijn, en dus waren er veel te weinig werktuigen. Er waren zoveel vrijwilligers omdat sommigen naar Kenia waren gekomen om op scholen te werken, maar eenmaal in Kenia kregen ze te horen dat de scholen - net als hier - dicht waren. Zoiets weet je toch van te voren?! Om die vrijwilligers toch iets "nuttigs" te laten doen, zijn ze maar met ons meegestuurd. Ach, hoe meer zielen, hoe meer vreugd! (Maar niet altijd). De groep was veel te groot voor dit project. Zoals ik al zei had een deel van de groep steeds niks te doen, want we werkten altijd met dezelfde materialen, en meer hadden ze gewoonweg niet. Verder hield het ook in dat we minder uren per dag werkten dan we zouden hebben gemoeten. 'Is toch niet zo erg?' hoor ik je denken. Nou, als je drie weken weinig werk verricht, ga je je op een gegeven moment redelijk nutteloos voelen. Gedachtes als: wat doen we hier nu eigenlijk? En: tsja, wat zullen we vanmiddag eens gaan doen? gingen door de groep. Er was vaak niet eens echt werk te doen voor ons en dus verzinde de kampleiding (samen met de dorpelingen) maar iets, wat vaak dus niet echt zinvol, laat staan duurzaam, was. Een voorbeeld is het gras wegslaan achter school. Ten eerste werd ons niet verteld waarom we dat eigenlijk moesten doen, ten tweede, de scholen waren dicht. We denken dat de kinderen daar normaal rondliepen, dus dat spelen wat makkelijker zou worden op een stuk grond met niet zoveel lang gras. Echter, het werd niet bijgehouden, dus tegen de tijd dat school weer open zou gaan zou het gras zo goed als teruggegroeid zijn! Terug naar die groentetuin van de eerste dag: het werk was lichamelijk erg zwaar, zeker in de felle zon (ook al was het winter in Kenia). We moesten bomen, struiken en gras wegslaan, alle grond losmaken (die nogal hard was), en dit voor een groot stuk land. We zijn later tijdens het kamp nog eens teruggegaan naar het stuk grond en hebben toen de grond omgespit en bemest. Iets geplant hebben we echter niet; hopelijk doen de vrouwen dit zelf wel alsnog. Ik weet het eerlijk gezegd niet. Ze hebben eigenlijk niks gedaan terwijl wij daar waren. Of ze waren nergens te bekennen, of ze waren toe aan het kijken hoe wij aan het werken waren, of ze namen ons werk over (!) en deden het vervolgens opnieuw, omdat ze het graag precies op hun manier gedaan wilden hebben. Graag of niet hoor...
Verder hebben we als activiteiten het gras uit de 'tuin' van het dorpshoofd gehaald. Het zag er beter uit, en het werd tijd dat het gedaan werd, dat is waar, maar daarvoor waren we toch niet naar Kenia gekomen? Onvrede ontstond bij de vrijwilligers. Het werk was ook gewoon niet leuk om te doen: eentonig, langzaam, zwaar, saai. Maar goed, als het bij één keer bleef... Konden we zo tenminste weer 'onze dankbaarheid laten zien'. Een andere dag hebben we rondleiding door een weeshuis gehad (in hetzelfde dorp), wat leuk was om te zien. We zouden het weeshuis ook schoon gaan maken die dag, maar dat is er niet van gekomen, want onze lunch was klaar (we moesten om beurten in groepjes voor eten zorgen). Beloofd werd dat we terug zouden komen om de schoonmaak alsnog te doen. Deze dag is niet gekomen... Ik heb het wel een keer ter sprake gebracht, maar toen werd ik een beetje weggewuifd. Dit schoonmaken zou ook niet echt veel verschil maken (maar goed, dat idee hadden we ondertussen al losgelaten - overigens, het overkoepelende doel van het project en de organisatie erachter was 'duurzwaam werk verrichten in samenwerking met de lokale bevolking', van beide is niks terechtgekomen), maar ik had toevallig in het reglement gelezen dat de kinderen normaal om 6 uur 's ochtends moesten schoonmaken, voordat ze naar school gingen, dus dan vind ik het niet erg om die kinderen een ochtend langer te kunnen laten slapen. Ook zouden we een 'feeding program' organiseren voor alle kinderen uit het dorp, wat inhield dat we zouden gaan koken en de kinderen eten zouden geven. Wij die zaterdagochtend vroeg opgestaan, kregen we tijdens ons eigen ontbijt te horen dat die dag de Ramadan was begonnen en dat ons dagprogramma dus niet doorging. Had je dat niet even iets eerder kunnen vertellen? We moesten toen maar met de kinderen gaan spelen. Met de kinderen speelden deden we wel vaker, wat ze erg leuk vonden (al was het wel een beetje lastig met gebarentaal; de kinderen spraken namelijk nog geen Engels), maar onze spelletjes als galgje, zakdoekje leggen, hand-klap-spelletjes, combinaties van spelletjes, verstopertje, tikkertje, pak-me-dan, tekenen etc. waren een beetje op...
Ik zit pas op de helft van het project, vervolg komt (hopelijk) binnenkort!
Doei!
Overigens, als je een berichtje hebt geplaatst, staat er meestal antwoord van mij bij (ook onderaan de pagina).
Die zondagavond ben ik dus 's nachts, alleen, met de bus naar Mombasa gegaan (aan de kust). Na weinig geslapen te hebben kwam ik om 6 uur 's ochtends aan. Ik zou opgehaald worden, maar diegene die me op zou halen kon me niet vinden, terwijl ik gewoon op de afgesproken plek zat. Beetje vreemd, aangezien ik makkelijk te herkennen was: ik was alweer de enige blanke. Hij was moeilijker te onderscheiden voor mij: er waren alleen maar Kenianen op straat, en het was donker...
Na 1,5 uur was het dan toch gelukt. Samen zijn we met een taxifiets (een fiets met een bak erachter waar drie personen inpassen), de ferry, te voet en met de matatu naar het werkkamp gegaan. In de matatu zijn er 14 zitplaatsen, maar er zaten al zo'n 20 mensen in, dicht tegen elkaar aan, niet zoals hier met beenruimte! Het was dus zo vol dat ik letterlijk met mijn benen tegen de deur aan stond en met mijn bovenlichaam langs het plafond hing (het zijn lage busjes), liggend op het hoofd van een ander (jammer dat het zo moeilijk is een foto te maken in die positie!). Op kamp zat de rest al aan het ontbijt. Na met iedereen kennis gemaakt te hebben (enkelen had ik wel al in de hoofdstad ontmoet, aangezien de enige blanken die daar rondliepen vrijwilligers van dit project waren), zijn we die dag eerst naar het dorpshoofd gegaan, om onze dankbetuigingen te uiten dat wij in zijn dorp mochten verblijven (jippie!). Het kwam erop neer dat het dorpshoofd een korte toespraak hield, waarna wij een voor een vertelden waar we vandaan kwamen en wat we zoal deden in het leven (veel studeren dus). Dit hebben we drie keer gedaan die ochtend, maar eigenlijk wist niemand wie die andere twee personen nu waren (er was wel kampleiding aanwezig, bestaande uit één lokale man, aangewezen door de Keniase organisatie van het project, onbetaald, één kampleider (een jongen) die meeging vanuit de organisatie, onbetaald, en één jongen die betaald voor de organisatie werkte, maar hij was er om alles te analyseren, en niet om ons te 'leiden'). Veel informatie kregen we echter niet uit deze leiders, of het was onduidelijk. Na deze officialiteiten zijn we naar het strand gegaan, 'om het werkkamp goed te beginnen'. Het strand is mooi daar! Wit zand, blauwe zee, palmbomen, wow! Die foto's komen ook nog op de site te staan. Kan ik ten minste 'in de Indische Oceaan zwemmen' van mijn to do-lijstje afstrepen. Ik kon het wel goed vinden met de andere vrijwilligers, maar ja, het is ook mijn soort mensen hè, haha. We sliepen op het grondgebied van een groepje vrouwen, dat hun eigen 'vrouwenprojectje' had, om ondersteuning te geven aan vrouwen uit het dorp die dat nodig hadden. De 'slaapkamers' waren klein: we lagen op onze luchtbedjes, letterlijk tegen elkaar aan, en het is dus wel eens voorgekomen dat je opeens een arm op je had liggen die niet van jou was. Het dorp waar we verbleven lag afgelegen: het duurde een half uur met de bus (en de ferry) om weer in de 'bewoonde wereld' te komen. Wel lekker rustig: geen auto's of niks. De volgende dag - de eerste echte werkdag - zijn we begonnen met het leegmaken van een stuk grond van die vrouwen, zodat er uiteindelijk een groentetuin van gemaakt zou worden. De vrouwen konden het voedsel dan zelf gebruiken en de rest verkopen, waardoor ze in hun eigen onderhoud konden voorzien. Klinkt goed. Echter, we waren met 20 vrijwilligers, terwijl er maar 10 zouden moeten zijn, en dus waren er veel te weinig werktuigen. Er waren zoveel vrijwilligers omdat sommigen naar Kenia waren gekomen om op scholen te werken, maar eenmaal in Kenia kregen ze te horen dat de scholen - net als hier - dicht waren. Zoiets weet je toch van te voren?! Om die vrijwilligers toch iets "nuttigs" te laten doen, zijn ze maar met ons meegestuurd. Ach, hoe meer zielen, hoe meer vreugd! (Maar niet altijd). De groep was veel te groot voor dit project. Zoals ik al zei had een deel van de groep steeds niks te doen, want we werkten altijd met dezelfde materialen, en meer hadden ze gewoonweg niet. Verder hield het ook in dat we minder uren per dag werkten dan we zouden hebben gemoeten. 'Is toch niet zo erg?' hoor ik je denken. Nou, als je drie weken weinig werk verricht, ga je je op een gegeven moment redelijk nutteloos voelen. Gedachtes als: wat doen we hier nu eigenlijk? En: tsja, wat zullen we vanmiddag eens gaan doen? gingen door de groep. Er was vaak niet eens echt werk te doen voor ons en dus verzinde de kampleiding (samen met de dorpelingen) maar iets, wat vaak dus niet echt zinvol, laat staan duurzaam, was. Een voorbeeld is het gras wegslaan achter school. Ten eerste werd ons niet verteld waarom we dat eigenlijk moesten doen, ten tweede, de scholen waren dicht. We denken dat de kinderen daar normaal rondliepen, dus dat spelen wat makkelijker zou worden op een stuk grond met niet zoveel lang gras. Echter, het werd niet bijgehouden, dus tegen de tijd dat school weer open zou gaan zou het gras zo goed als teruggegroeid zijn! Terug naar die groentetuin van de eerste dag: het werk was lichamelijk erg zwaar, zeker in de felle zon (ook al was het winter in Kenia). We moesten bomen, struiken en gras wegslaan, alle grond losmaken (die nogal hard was), en dit voor een groot stuk land. We zijn later tijdens het kamp nog eens teruggegaan naar het stuk grond en hebben toen de grond omgespit en bemest. Iets geplant hebben we echter niet; hopelijk doen de vrouwen dit zelf wel alsnog. Ik weet het eerlijk gezegd niet. Ze hebben eigenlijk niks gedaan terwijl wij daar waren. Of ze waren nergens te bekennen, of ze waren toe aan het kijken hoe wij aan het werken waren, of ze namen ons werk over (!) en deden het vervolgens opnieuw, omdat ze het graag precies op hun manier gedaan wilden hebben. Graag of niet hoor...
Verder hebben we als activiteiten het gras uit de 'tuin' van het dorpshoofd gehaald. Het zag er beter uit, en het werd tijd dat het gedaan werd, dat is waar, maar daarvoor waren we toch niet naar Kenia gekomen? Onvrede ontstond bij de vrijwilligers. Het werk was ook gewoon niet leuk om te doen: eentonig, langzaam, zwaar, saai. Maar goed, als het bij één keer bleef... Konden we zo tenminste weer 'onze dankbaarheid laten zien'. Een andere dag hebben we rondleiding door een weeshuis gehad (in hetzelfde dorp), wat leuk was om te zien. We zouden het weeshuis ook schoon gaan maken die dag, maar dat is er niet van gekomen, want onze lunch was klaar (we moesten om beurten in groepjes voor eten zorgen). Beloofd werd dat we terug zouden komen om de schoonmaak alsnog te doen. Deze dag is niet gekomen... Ik heb het wel een keer ter sprake gebracht, maar toen werd ik een beetje weggewuifd. Dit schoonmaken zou ook niet echt veel verschil maken (maar goed, dat idee hadden we ondertussen al losgelaten - overigens, het overkoepelende doel van het project en de organisatie erachter was 'duurzwaam werk verrichten in samenwerking met de lokale bevolking', van beide is niks terechtgekomen), maar ik had toevallig in het reglement gelezen dat de kinderen normaal om 6 uur 's ochtends moesten schoonmaken, voordat ze naar school gingen, dus dan vind ik het niet erg om die kinderen een ochtend langer te kunnen laten slapen. Ook zouden we een 'feeding program' organiseren voor alle kinderen uit het dorp, wat inhield dat we zouden gaan koken en de kinderen eten zouden geven. Wij die zaterdagochtend vroeg opgestaan, kregen we tijdens ons eigen ontbijt te horen dat die dag de Ramadan was begonnen en dat ons dagprogramma dus niet doorging. Had je dat niet even iets eerder kunnen vertellen? We moesten toen maar met de kinderen gaan spelen. Met de kinderen speelden deden we wel vaker, wat ze erg leuk vonden (al was het wel een beetje lastig met gebarentaal; de kinderen spraken namelijk nog geen Engels), maar onze spelletjes als galgje, zakdoekje leggen, hand-klap-spelletjes, combinaties van spelletjes, verstopertje, tikkertje, pak-me-dan, tekenen etc. waren een beetje op...
Ik zit pas op de helft van het project, vervolg komt (hopelijk) binnenkort!
Doei!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
