Vervolg

Ik zie dat ik wat spelfouten heb gemaakt vorige keer, hopelijk stoort het niet, maar ik moet nog even wennen aan het Nederlands. Ik zat blijkbaar zo in het Engels de afgelopen weken dat ik zelfs in het Engels aan het praten was in mijn slaap, zeiden mijn vrouwelijke 'collega's.'

Ha, ze zeggen dat toeval niet bestaat! Terwijl ik dit aan het typen ben gaat de bel. Was iemand van Düsseldorf Airport om mijn verloren bagage terug te brengen! Ik was namelijk mijn slaapzak en luchtbed kwijtgeraakt. Waarschijnlijk door het volgende: in Nairobi had ik twee stuks bagage ingecheckt (slaapzak en koffer die uit twee delen bestaat), en ik kreeg twee bagagestickers. Echter, net voordat ik het vliegtuig instapte, werd ik omgeroepen en kreeg ik nog een sticker in mijn handen geduwd met de mededeling: "you had two pieces of luggage, right? Here's the one to combine the two." Heel vaag, maar ik nam de sticker natuurlijk aan. In Caïro hoefde ik mijn bagage niet opnieuw in te checken, aangezien die meteen door werd gestuurd naar Düsseldorf, maar ik moest wel even bevestigen en de bagagecodes moesten in de computer bij mijn nieuwe ticket gezet worden. Toen ze me vroegen of ik drie stuks bagage had, zei ik: "nee, twee". Ik denk dat ze in Nairobi mijn koffer uit elkaar hebben gehaald en in Caïro (Egypte) alleen die twee delen van de koffer hebben ingecheckt, en mijn slaapzak niet... (achteraf voel ik me natuurlijk stom dat ik er toen niet aan had gedacht dat ze dat gedaan zouden kunnen hebben, maar goed). Dus ik in Düsseldorf naar het kantoortje voor de gemiste en gevonden voorwerpen en daar 'aangifte' gedaan. Ze zeiden dat ik er niet op moest rekenen dat ik mijn bagage terug zou krijgen, aangezien vliegveldpersoneel zich vaak niet de moeite neemt spullen als paraplu's en slaapzakken terug te zenden (mijn slaapzak-tas was echter wel groot, aangezien het luchtbed er ook bij zat). Ik heb dus geluk gehad!

Maar goed, waar was ik gebleven. Oh ja, voordat ik over mijn 'leuke' tijd in Oeganda wilde schrijven, wilde ik nog even iets vertellen over de voorzieningen in de sloppenwijk en in Kenia in het algemeen en wat ik nu eigenlijk die eerste 1,5 week heb gedaan. Over het algemeen was er electriciteit in Nairobi (rest van Kenia weet ik niet), alhoewel er regelmatig reguleringen waren, wat inhield dat er dan één of meerdere dagen van 6 uur 's ochtends tot 6 uur 's avonds geen electriciteit was. Op zich niet vervelend, tenzij ze overal bekend maken dat de regulering die week op donderdag is en je dus woensdag je telefoon als voorbereiding wilt opladen en dan blijkt dat de regulering woensdag al is begonnen. Of wanneer je water wilt koken om te drinken omdat het water niet drinkbaar is zonder het schoon te maken door verhitting(in Kenia wordt vrijwel alleen water gedronken, sap of iets dergelijks is natuurlijk duurder). Tsja, wat drink je dan als je het water niet kunt koken? Als je slim was, had je al drinkwater klaargemaakt de dag ervoor (behalve natuurlijk als er dan onverwachts ook geen electriciteit is). Nu zul je denken: dan koop je toch ergens een flesje water? (wat wel schoon (zou moeten) zijn, tenzij ze je bedriegen door het flesje met vies water d.m.v. een spuit te hebben gevuld om meer te verdienen). Het probleem was dat Kenianen zelf vrijwel geen flesjes water kopen: te duur. En bovendien, waar moeten ze die kopen? De supermarkt is een half uur met de bus, dus éven een flesje water halen is er niet bij. Er zijn wel wat lokale kraampjes, maar zoals ik al zei verkopen ze daar bijna nooit water, aangezien niemand (behalve ik, aangezien ik de enige blanke was daar) het koopt. Ik heb geprobeerd zo weinig mogelijk risico te lopen met vervuild water, maar het is me toch niet helemaal gelukt om niks op te lopen, zoals ik dalijk zal vertellen. Verder is er geen stromend water, ook vanwege de reguleringen. Ieder huishouden (met genoeg geld) heeft een eigen watertankje in de tuin staan, waar een bepaalde - vooraf vastgestelde - hoeveelheid water in zit, en als het op is, is het echt op. Je moet dan wachten op de eerstvolgende datum dat nieuw water verkrijgbaar is. Een raar idee als je niet anders gewend bent dan werkende kranen. Je kunt je voorstellen dat er dan ook geen werkende douche of wc is. De wc spoel je door met een emmer water (liefst al gebruikt water, dan hou je meer 'schoon' water over). Dit doorspoelen werkt echter niet altijd, je hebt echt veel water nodig om alles weg te spoelen. Dat voelt zo zonde van al dat water. Douchen doe je met een beetje koud water in een teiltje. In het begin lastig met haren wassen! Verder wordt er gekookt op zelfgemaakt vuur (in de keuken, niet buiten). Dit vuur doet echter erg veel pijn aan je ogen, en als je te lang staat te koken (wat veelal het geval is, aangezien je drie uur nodig hebt om bonen klaar te maken!), doet het ook pijn met ademhalen, aangezien je longen vol raken van de rook. Nee, koken was geen pretje. Ik ben blij met mijn fornuisje.

Wat vooral erg grappig wais om te zien is dat zo goed als iedereen in Kenia (en ook in Oeganda merkte ik!) dezelfde gebruiksvoorwerpen heeft(zoals thermoskannen, 'pannen', thermoskommen om eten vanuit op te scheppen en in te bewaren), en dat iedereen dezelfde merken gebruikt (er is bijvoorbeeld maar één reclame voor waspoeder die je overal ziet: OMO). Het lijkt alsof voor elk product één merk overheersend is en iedereen dat dan ook koopt (voor boter zijn er nu bijvoorbeeld maar liefst twéé soorten Blueband!!). Andere merken zijn bijvoorbeeld Orange (voor telefoon én mobiel internet, hoewel Kenia een eigen overheersende telefoonprovider heeft: Safaricom). Ook zie je steeds meer producten van Nivea, ook voor Keniase mannen.

Het was wel een hele beleving om daar te wonen: dat is de beste manier om echt mee te maken hoe het er in een land aan toe gaat, het is aan te raden!

Die eerste 1,5 week heb ik in Kibera wat van de omgeving gezien, wat gewend aan de omstandigheden (en het eten, haha), het weer (hoewel het met die plotselinge regens verdacht veel op Nederlands weer lijkt - het is er winter nu), de gebruiken en mentaliteit, etc. Ook al ik nog wat dingetjes geregeld voor mijn verdere verblijf en heb ik wat rondgereisd in die matatu's. Verder heb ik enkele dagen meegeholpen in het lokale schooltje en weeshuis, alhoewel er niet zoveel te doen was. Ik heb dus maar met de kinderen gespeeld, eten uitgedeeld, afgewassen, maar vooral ervaren hoe het eraan toe gaat, wat erg interessant was. Het waren geen representatieve dagen op school, aangezien de examens net achter de rug waren en de kinderen al bijna vakantie hadden. Het waren dus vooral leerspelletjes die nog gedaan werden, evenals buiten spelen, maar wel leuk.

Ik eindig nu op hetzelfde punt als vorige keer: net voor mijn vertrek naar Oeganda. Hopelijk kom ik daar volgende keer aan toe!