Home!
Door: Lauren
Blijf op de hoogte en volg Lauren
31 Augustus 2009 | Nederland, Maastricht
Hallo allemaal!
Sinds gisteren is het dan zover: ik ben weer thuis! Moet wel zeggen dat ik Kenia nu alweer mis. Ik zal proberen jullie bij deze bij te praten over mijn avonturen, maar vanwege de grote hoeveelheid nieuwe ervaringen zal ik gegarandeerd dingen vergeten, sorry daarvoor. Ook heb ik me voorgenomen (zo goed als) elke dag een stukje te schrijven, anders word het te veel in één keer. Over het algemeen heb ik vele positieve én negatieve dingen meegemaakt, maar de ervaringen die ik heb opgedaan, ben ik blij mee, achteraf gezien. Op sommige momenten in Kenia zelf zag ik het echter niet meer helemaal zitten.
Om te beginnen: mijn heenreis. Deze was verspreid over drie dagen, erg lang dus. Alhoewel die reis me niet echt goed had gedaan (beetje ziekjes door weinig slaap etc.), bracht het me wel al in de reizigersstemming. Toen ik eindelijk op het vliegveld van Nairobi aankwam, moest ik een formulier invullen vanwege de Mexicaanse griep. Alle symptomen van de Mexicaanse griep stonden in een lijstje en je moest dan aanvinken of je een of meerdere van die symptomen had. Ik had per ongeluk ‘ja’ bij hoesten ingevuld, toen doorgestreept en veranderd in ‘nee’. Verder was ik wat aan het snotteren (vanwege mijn hooikoorts en de vlucht). Toen de “baliemedewerker” dat zag en hoorde, gaf hij me een nieuw formulier om in te vullen, “omdat ik ‘ja’ in had gevuld bij hoesten en ik dat dus ook moest laten staan.” Ik deed alsof ik het niet begreep en vulde gewoon weer ’nee’ in bij hoesten, aangezien het eerder een foutje was geweest. Toen hij dat zag werd ‘ie boos en nam mijn paspoort in. “Ik moest maar even wachten.” Daar een half uur gestaan, tot iedereen aan de beurt was geweest, en ik opgehaald werd door twee vrouwen van het gezondheidspersoneel van het vliegveld. Ik ben meegenomen naar een kantoortje, heb daar mijn temperatuur laten opnemen en me laten ondervragen. Toen ik probeerde uit te leggen dat ik niet de Mexicaanse griep heb, maar gewoonweg hooikoorts en last van de vlucht, keken ze me aan alsof ze me niet geloofden. Uiteindelijk hebben ze me laten gaan, maar ik moest mijn gegevens achterlaten en ik kreeg medicijnen mee tegen een verstopte neus. Toen dat eindelijk achter de rug was moest ik nog drie uur wachten op Lucy, die me op zou komen halen (ik ‘ken’ haar via haar zoon, die in Nederland woont en ik één keer gezien heb, tijdens de introductiedag van mijn vrijwilligersorganisatie). Lucy kwam te laat en ik vroeg me op een gegeven moment af of we elkaar hadden misgelopen (misschien stond ik aan de verkeerde kant van het vliegveld), of dat ze me überhaupt wel op kwam halen. Uiteindelijk kwam ze, een klein oud vrouwtje, erg vriendelijk en warm. Ze heeft me naar mijn gastfamilie gebracht, die in Kibera, de grootste sloppenwijk van heel Afrika, wonen. Hun huis is gemaakt van modder, ze hebben geen wc-bril, etc. Ook de ‘straten’ zijn erg smerig, maar ik had daar allemaal niet zo’n problemen mee. Ik heb 1,5 week in die sloppenwijk gewoond en heb ondertussen wat meegeholpen in een weeshuis en op een basisschool, om te zien hoe dat eraan toe gaat daar. Leuke kinderen, leuk om mee te maken. Ik zal later nog wat foto’s uploaden. Ook heb ik in die eerste 1,5 week (een heel klein deel van) Nairobi leren kennen: de mensen, de matatu’s (busjes voor zo’n 12 personen, maar waar ze er 20 in stoppen), de manieren, etc. In de sloppenwijk was ik de enige musungu (blanke), wat dus erg veel bekijks trok. Vooral de kinderen vonden me wel interessant: ze aaiden over mijn huid omdat het zo ‘raar’ uitziet, ze stopten mijn armbandje in hun mond (bah) en ze vragen de hele tijd ‘how are you?’ - het enige wat ze op die leeftijd in het Engels kunnen zeggen. Als je iets anders terugzegt dan ‘I’m fine’ worden ze verlegen. Wat een rare blanken toch, hè! Echter niet alleen in Kibera, maar ook in een van de vele centra in Nairobi was ik een ‘rariteit’. Dingen als: ‘karibu!’ (welkom), ‘musungu!’ (weet ik zelf ook wel), ‘hey hello you!’ etc. kreeg ik dagelijks vele malen te horen. Ik liep altijd met een Keniaan, meestal mijn ‘broer’, en ook hij werd altijd een beetje raar aangekeken, aangezien hij dus met een blanke liep. Gelukkig trok Edwin zich daar niks van aan. Vaak, als een Keniaan met een blanke loopt, denken de meesten dat de Keniaan oftewel naar Europa zal vertrekken (ik was de een na laatste dag op bezoek bij mijn ‘zus’, waarvan ik er vijf had, en toen ik weg was kwamen de buren vragen wanneer ons vliegtuig vertrok!), oftewel dat hij me vergezeld omdat ik hem geld zal geven voor zijn diensten. Beetje oppervlakkige gedachtes, maar goed. Ik heb genoten van die eerste 1,5 week en had al een aardige indruk van Kenia gekregen.
Het weekend van de tweede week ben ik naar Oeganda vertrokken, voor een paar dagen. Daarover volgende keer meer!
Groetjes en tot snel!!
Lauren (oftewel Laura in Kenia, want Lauren is te moeilijk, haha)
Sinds gisteren is het dan zover: ik ben weer thuis! Moet wel zeggen dat ik Kenia nu alweer mis. Ik zal proberen jullie bij deze bij te praten over mijn avonturen, maar vanwege de grote hoeveelheid nieuwe ervaringen zal ik gegarandeerd dingen vergeten, sorry daarvoor. Ook heb ik me voorgenomen (zo goed als) elke dag een stukje te schrijven, anders word het te veel in één keer. Over het algemeen heb ik vele positieve én negatieve dingen meegemaakt, maar de ervaringen die ik heb opgedaan, ben ik blij mee, achteraf gezien. Op sommige momenten in Kenia zelf zag ik het echter niet meer helemaal zitten.
Om te beginnen: mijn heenreis. Deze was verspreid over drie dagen, erg lang dus. Alhoewel die reis me niet echt goed had gedaan (beetje ziekjes door weinig slaap etc.), bracht het me wel al in de reizigersstemming. Toen ik eindelijk op het vliegveld van Nairobi aankwam, moest ik een formulier invullen vanwege de Mexicaanse griep. Alle symptomen van de Mexicaanse griep stonden in een lijstje en je moest dan aanvinken of je een of meerdere van die symptomen had. Ik had per ongeluk ‘ja’ bij hoesten ingevuld, toen doorgestreept en veranderd in ‘nee’. Verder was ik wat aan het snotteren (vanwege mijn hooikoorts en de vlucht). Toen de “baliemedewerker” dat zag en hoorde, gaf hij me een nieuw formulier om in te vullen, “omdat ik ‘ja’ in had gevuld bij hoesten en ik dat dus ook moest laten staan.” Ik deed alsof ik het niet begreep en vulde gewoon weer ’nee’ in bij hoesten, aangezien het eerder een foutje was geweest. Toen hij dat zag werd ‘ie boos en nam mijn paspoort in. “Ik moest maar even wachten.” Daar een half uur gestaan, tot iedereen aan de beurt was geweest, en ik opgehaald werd door twee vrouwen van het gezondheidspersoneel van het vliegveld. Ik ben meegenomen naar een kantoortje, heb daar mijn temperatuur laten opnemen en me laten ondervragen. Toen ik probeerde uit te leggen dat ik niet de Mexicaanse griep heb, maar gewoonweg hooikoorts en last van de vlucht, keken ze me aan alsof ze me niet geloofden. Uiteindelijk hebben ze me laten gaan, maar ik moest mijn gegevens achterlaten en ik kreeg medicijnen mee tegen een verstopte neus. Toen dat eindelijk achter de rug was moest ik nog drie uur wachten op Lucy, die me op zou komen halen (ik ‘ken’ haar via haar zoon, die in Nederland woont en ik één keer gezien heb, tijdens de introductiedag van mijn vrijwilligersorganisatie). Lucy kwam te laat en ik vroeg me op een gegeven moment af of we elkaar hadden misgelopen (misschien stond ik aan de verkeerde kant van het vliegveld), of dat ze me überhaupt wel op kwam halen. Uiteindelijk kwam ze, een klein oud vrouwtje, erg vriendelijk en warm. Ze heeft me naar mijn gastfamilie gebracht, die in Kibera, de grootste sloppenwijk van heel Afrika, wonen. Hun huis is gemaakt van modder, ze hebben geen wc-bril, etc. Ook de ‘straten’ zijn erg smerig, maar ik had daar allemaal niet zo’n problemen mee. Ik heb 1,5 week in die sloppenwijk gewoond en heb ondertussen wat meegeholpen in een weeshuis en op een basisschool, om te zien hoe dat eraan toe gaat daar. Leuke kinderen, leuk om mee te maken. Ik zal later nog wat foto’s uploaden. Ook heb ik in die eerste 1,5 week (een heel klein deel van) Nairobi leren kennen: de mensen, de matatu’s (busjes voor zo’n 12 personen, maar waar ze er 20 in stoppen), de manieren, etc. In de sloppenwijk was ik de enige musungu (blanke), wat dus erg veel bekijks trok. Vooral de kinderen vonden me wel interessant: ze aaiden over mijn huid omdat het zo ‘raar’ uitziet, ze stopten mijn armbandje in hun mond (bah) en ze vragen de hele tijd ‘how are you?’ - het enige wat ze op die leeftijd in het Engels kunnen zeggen. Als je iets anders terugzegt dan ‘I’m fine’ worden ze verlegen. Wat een rare blanken toch, hè! Echter niet alleen in Kibera, maar ook in een van de vele centra in Nairobi was ik een ‘rariteit’. Dingen als: ‘karibu!’ (welkom), ‘musungu!’ (weet ik zelf ook wel), ‘hey hello you!’ etc. kreeg ik dagelijks vele malen te horen. Ik liep altijd met een Keniaan, meestal mijn ‘broer’, en ook hij werd altijd een beetje raar aangekeken, aangezien hij dus met een blanke liep. Gelukkig trok Edwin zich daar niks van aan. Vaak, als een Keniaan met een blanke loopt, denken de meesten dat de Keniaan oftewel naar Europa zal vertrekken (ik was de een na laatste dag op bezoek bij mijn ‘zus’, waarvan ik er vijf had, en toen ik weg was kwamen de buren vragen wanneer ons vliegtuig vertrok!), oftewel dat hij me vergezeld omdat ik hem geld zal geven voor zijn diensten. Beetje oppervlakkige gedachtes, maar goed. Ik heb genoten van die eerste 1,5 week en had al een aardige indruk van Kenia gekregen.
Het weekend van de tweede week ben ik naar Oeganda vertrokken, voor een paar dagen. Daarover volgende keer meer!
Groetjes en tot snel!!
Lauren (oftewel Laura in Kenia, want Lauren is te moeilijk, haha)
-
31 Augustus 2009 - 16:04
Anita:
Hé Lauren, wat leuk dit reisverslag. Ik heb natuurlijk wel het e.e.a. uit eerste hand, maar het is toch interessant om alles nog eens chronologisch na te lezen!! -
31 Augustus 2009 - 16:33
Kimberley En Dirk:
Wat een avontuur! Zijn benieuwd naar de rest van je verhalen!
Liefs uit Leiden van ons! -
31 Augustus 2009 - 18:02
Anne:
Hey Lauren,
je eerste verhaal vind ik meteen al heel interessant!! Ben benieuwd naar wat er nog gaat komen:)
xxx-Anne -
31 Augustus 2009 - 23:08
Roy:
He leuk om je reisverslag te lezen, de details sprankelen uit je pen. Je gaf vast licht. En daar kwam ze geland! Ik hoop meer te lezen over die rare blanken;)
Groetjes -
01 September 2009 - 06:47
Saskia:
Hey, leuk beschreven! Ben benieuwd naar de rest van je avontuur!!
kusjes Saskia -
01 September 2009 - 08:47
Ellen:
Hey Lau!
Super om je reisverslag te lezen! Ik vind het erg levendig geschreven, ik ben al erg benieuwd naar het volgende verhaal:) Hopelijk tot snel!
xxx Ellen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
