Fitting rooms in Congo - Pashokjes in Congo
Blijf op de hoogte en volg Lauren
18 Augustus 2014 | Congo, Democratische Republiek v, Uvira
Yesterday I went “shopping” with a colleague. This means, more concretely, that we walked along a dirt road, trying to avoid the many stones and potholes, while entering the metal transport containers (literally) where all sorts of things were standing, lying, and hanging. I was looking for a dress or skirt so I would stand out less on the streets than I did in my jeans. Attracting no attention is impossible: I can’t take a step outside the office without being stared at or addressed. This can range from a "hello" while passing, being halted to have a chat, or being asked for my phone number by a complete stranger, so we “can become friends”. And no is not a preferred answer!
I found some nice skirts and dresses while shopping, but it’s a shame to buy something that does not fit. Most shops only have one copy of each garment, and they usually do not mention a size (no size fits all?). So even though I could not see anything that looked like a fitting room, I asked whether it would be possible to try on my newly found skirt. Yes, certainly! Extremely curious where I would be taken, I was led to the back of the shop, where I found a small door. The vendor opened it and gestured I could go inside. I asked my colleague if she could go in with me. "As-tu peur ?!" – laughing, she asks whether I am afraid. "Oui! Yes!" I reply laughing as well, "Un peu! A bit!" Once inside, we realize this is the stock room. Without light and without a mirror. With some difficulty I manage to put on the skirt in the dark, stumbling over the many shoes scattered on the ground, when I decide the skirt is rather tight, and thus certainly won’t help against the many stares...
On my way home I walk past another shop (read: three branches of a tree that serve as a rack where clothes hang, on the street) where I see a nice dress. I ask again if there’s a possibility to try it on, and I am taken to the house where the vendor and his family live. As we walk up the hill, people call at me and laugh. "Mzungu! White person! Hahaha!" What is that strange white girl doing here, with her dress?! I can try it on in the bedroom, where a baby is sleeping on a mattress on the floor. One can understand this felt a bit uncomfortable, and since the dress did not fit, I decided to give the vendor some money for his effort. Unfortunately, I could not dodge his disappointed look, which is not always easy. Poverty is visible everywhere and every time.
-----
Gisteren ben ik met een collega gaan “shoppen in Uvira”. Dit houdt iets concreter in dat we over een zandweg liepen, terwijl we de vele stenen en kuilen probeerden te ontwijken, en we één voor één containers (letterlijk) binnengingen waar van allerlei spullen uitgestald staan, liggen, en hangen. Ik was op zoek naar een jurk of rok, om daarmee toch iets minder op te vallen op straat dan in mijn spijkerbroek. Helemaal niet meer opvallen zal niet lukken; ik kan geen stap buiten kantoor zetten zonder aangestaard of aangesproken te worden. Aangesproken worden kan variëren van “hallo” tijdens het voorbijgaan, tot staande gehouden worden om een praatje te maken, tot het vragen van mijn telefoonnummer. Dit wordt meestal gedaan omdat men ‘vrienden wil worden’, of omdat iemands dochter ‘van bazungu (blanken) houdt’, en nee hoort men niet graag!
Tijdens het winkelen heb ik enkele leuke rokjes en jurkjes gevonden, waarvan het wel nodig is ze te passen. De meeste winkeltjes hebben van elk kledingstuk maar één exemplaar, waar geen maat in staat (no size fits all?), en het is natuurlijk zonde iets te kopen dat je vervolgens niet aan kunt. Dus, ondanks dat ik niks kon vinden dat op een pashokje leek, vroeg ik toch maar of het mogelijk is om deze rok even aan te trekken, aangezien ik uit ervaring weet dat er soms wel enkele andere winkeltjes in de buurt zijn waar iets gepast kan worden. Ja hoor, passen kan hier wel. Uiterst nieuwsgierig waar ik dit keer mee naartoe genomen zou worden, word ik naar de achterwand van het winkeltje geleid, waar een klein deurtje zit. De winkelier maakt dit open en gebaart dat ik naar binnen kan. Ik vraag aan mijn collega of ze mee naar binnen kan gaan. “As-tu peur?!” - lachend vraagt ze of ik bang ben. “Oui!” roep ik lachend terug, “un peu!” Eenmaal gebukt door de opening gekropen te zijn, blijkt hier het voorraadhok te zitten. Zonder lamp en zonder spiegel. Met enige moeite lukt het me de rok aan te trekken in het donker, struikelend over de vele schoenen die op de grond verspreid liggen, waarna ik toch maar besluit dat deze rok nogal strak zit, en dus zeker geen oplossing zal zijn tegen het vele gestaar…
Op weg naar huis loop ik langs een ander winkeltje (lees: drie takken van een boom die als rek dienen waar kleren aan hangen, op straat) waar ook een leuk jurkje hangt. Na ook hier weer gevraagd te hebben of het mogelijk is de jurk aan te proberen, word ik meegenomen naar het huis waar de verkoper en zijn familie woont. Terwijl we het heuveltje op lopen wordt er van alle kanten naar me geroepen en gelachen. “Mzungu! Blanke! Hahaha!” Wat doet die rare blanke nu hier, met d’r jurk?! Ik mag passen in de slaapkamer, waar een baby ligt te slapen op een matras op de grond. Je begrijpt dat dit een beetje ongemakkelijk voelde, en de jurk paste ook nog niet, dus besloot ik de verkoper maar wat geld te geven voor de moeite. Helaas kon ik hiermee geen teleurgestelde blikken van de familie ontwijken, wat soms wel zwaar valt. De armoede is overal en altijd zichtbaar.
I found some nice skirts and dresses while shopping, but it’s a shame to buy something that does not fit. Most shops only have one copy of each garment, and they usually do not mention a size (no size fits all?). So even though I could not see anything that looked like a fitting room, I asked whether it would be possible to try on my newly found skirt. Yes, certainly! Extremely curious where I would be taken, I was led to the back of the shop, where I found a small door. The vendor opened it and gestured I could go inside. I asked my colleague if she could go in with me. "As-tu peur ?!" – laughing, she asks whether I am afraid. "Oui! Yes!" I reply laughing as well, "Un peu! A bit!" Once inside, we realize this is the stock room. Without light and without a mirror. With some difficulty I manage to put on the skirt in the dark, stumbling over the many shoes scattered on the ground, when I decide the skirt is rather tight, and thus certainly won’t help against the many stares...
On my way home I walk past another shop (read: three branches of a tree that serve as a rack where clothes hang, on the street) where I see a nice dress. I ask again if there’s a possibility to try it on, and I am taken to the house where the vendor and his family live. As we walk up the hill, people call at me and laugh. "Mzungu! White person! Hahaha!" What is that strange white girl doing here, with her dress?! I can try it on in the bedroom, where a baby is sleeping on a mattress on the floor. One can understand this felt a bit uncomfortable, and since the dress did not fit, I decided to give the vendor some money for his effort. Unfortunately, I could not dodge his disappointed look, which is not always easy. Poverty is visible everywhere and every time.
-----
Gisteren ben ik met een collega gaan “shoppen in Uvira”. Dit houdt iets concreter in dat we over een zandweg liepen, terwijl we de vele stenen en kuilen probeerden te ontwijken, en we één voor één containers (letterlijk) binnengingen waar van allerlei spullen uitgestald staan, liggen, en hangen. Ik was op zoek naar een jurk of rok, om daarmee toch iets minder op te vallen op straat dan in mijn spijkerbroek. Helemaal niet meer opvallen zal niet lukken; ik kan geen stap buiten kantoor zetten zonder aangestaard of aangesproken te worden. Aangesproken worden kan variëren van “hallo” tijdens het voorbijgaan, tot staande gehouden worden om een praatje te maken, tot het vragen van mijn telefoonnummer. Dit wordt meestal gedaan omdat men ‘vrienden wil worden’, of omdat iemands dochter ‘van bazungu (blanken) houdt’, en nee hoort men niet graag!
Tijdens het winkelen heb ik enkele leuke rokjes en jurkjes gevonden, waarvan het wel nodig is ze te passen. De meeste winkeltjes hebben van elk kledingstuk maar één exemplaar, waar geen maat in staat (no size fits all?), en het is natuurlijk zonde iets te kopen dat je vervolgens niet aan kunt. Dus, ondanks dat ik niks kon vinden dat op een pashokje leek, vroeg ik toch maar of het mogelijk is om deze rok even aan te trekken, aangezien ik uit ervaring weet dat er soms wel enkele andere winkeltjes in de buurt zijn waar iets gepast kan worden. Ja hoor, passen kan hier wel. Uiterst nieuwsgierig waar ik dit keer mee naartoe genomen zou worden, word ik naar de achterwand van het winkeltje geleid, waar een klein deurtje zit. De winkelier maakt dit open en gebaart dat ik naar binnen kan. Ik vraag aan mijn collega of ze mee naar binnen kan gaan. “As-tu peur?!” - lachend vraagt ze of ik bang ben. “Oui!” roep ik lachend terug, “un peu!” Eenmaal gebukt door de opening gekropen te zijn, blijkt hier het voorraadhok te zitten. Zonder lamp en zonder spiegel. Met enige moeite lukt het me de rok aan te trekken in het donker, struikelend over de vele schoenen die op de grond verspreid liggen, waarna ik toch maar besluit dat deze rok nogal strak zit, en dus zeker geen oplossing zal zijn tegen het vele gestaar…
Op weg naar huis loop ik langs een ander winkeltje (lees: drie takken van een boom die als rek dienen waar kleren aan hangen, op straat) waar ook een leuk jurkje hangt. Na ook hier weer gevraagd te hebben of het mogelijk is de jurk aan te proberen, word ik meegenomen naar het huis waar de verkoper en zijn familie woont. Terwijl we het heuveltje op lopen wordt er van alle kanten naar me geroepen en gelachen. “Mzungu! Blanke! Hahaha!” Wat doet die rare blanke nu hier, met d’r jurk?! Ik mag passen in de slaapkamer, waar een baby ligt te slapen op een matras op de grond. Je begrijpt dat dit een beetje ongemakkelijk voelde, en de jurk paste ook nog niet, dus besloot ik de verkoper maar wat geld te geven voor de moeite. Helaas kon ik hiermee geen teleurgestelde blikken van de familie ontwijken, wat soms wel zwaar valt. De armoede is overal en altijd zichtbaar.
-
19 Augustus 2014 - 09:51
Marlie:
Hoi Lauren,
Leuk, om te lezen over voor ons normale zaken als kleren passen in een pashokje en hoe dit gaat in Burundi. Jammer dat niet iedereen zich ervan bewust is dat wij het hier zo luxe hebben.
Ik vind het geweldig zoals jij dit allemaal doet! Je hebt je in no-time de franse taal geleerd en doet ontwikkelingswerk waarvoor anderen hun neus ophalen.
Echt chapeau! Ik vind het geweldig om iedere keer te lezen wat je meemaakt. Ga zo door!
Groetjes
Marlie -
19 Augustus 2014 - 10:12
Lauren:
Dank je wel Marlie!
Erg lief van je! Ik doe mijn best :-)
Gelukkig loopt het allemaal wel goed!
Hoe gaat ie in Nederland? :-)
Groetjes! -
19 Augustus 2014 - 11:24
Auke Jan:
Leuk stukje! Je zult wel inmiddels gewend zijn altijd op te vallen, lijkt me toch lastig.. Mannen kunnen wel in spijkerbroek? ;) -
21 Augustus 2014 - 10:14
Anita Van Kemenade:
Leuk, luchtig stukje Lauren en beeldend beschreven. Ben trots op je!!
xxx mama -
25 Augustus 2014 - 22:52
Lauren:
Hee Auke Jan!
Haha, klopt, het went enigszins ;) maar zeker, jij kunt wel gewoon je lekker Hollandse spijkerbroeken meenemen hoor! :) See you in Africa! -
25 Augustus 2014 - 22:53
Lauren:
Dankje Mutti! xx -
02 September 2014 - 22:21
Celine:
Hoi Lauren,
Leuk om je verhalen over Congo te lezen, ook al ken ik je helemaal niet :)
Mijn vriend en ik zijn van plan binnenkort ook naar Congo te reizen. Zou ik je een mailtje o.i.d. Kunnen sturen met daarin wat gerichte vragen? Ik ben op bepaalde vlakken heel erg benieuwd naar jouw bevindingen. Wellicht dat je mij wat antwoorden kan geven op vragen die ik zo niet zo snel beantwoord krijg via het internet.
Groetjes Celine -
14 September 2014 - 22:08
Lauren Schuivens:
Hee Celine!
Tuurlijk! Stuur maar een mailtje naar schuivens_lauren@hotmail.com :)
Groetjes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
